stil

een dikke duif trippelt vertwijfeld op een tak heen en weer, en bekijkt van alle kanten of het met haar enorme lijf mogelijk zou kunnen zijn ook wat graantjes mee te pikken van het smalle voerbakje dat onder haar pootjes aan de tak bungelt - je zíet haar bijna nadenken: 'als ik nou eens vanaf de andere kant... hoei.. o nee, dat is het ook niet.. dan maar die andere geprobeerd, díe daar, die daar zo verleidelijk vol zaadjes héérlijk hangt te wezen..'

maar ook dat zal voor haar zware lijf een onneembare vesting blijken. teleurgesteld druipt ze na nog wat tevergeefse pogingen af. gelukkig is mevrouw verburg de beroerdste niet.. snel met vaste hand wat zaadjes op het afdakje gestrooid.
eens kijken hoe lang het duurt voor mejuffrouw duif dat in de gaten heeft!
achter in de tuin is alle sneeuw nu wel verdwenen, maar aan de voorkant is het nog een behoorlijk witte boel. een reiger staat al dagenlang te waken bij een klein wak, en het veld is bezaaid met oorverdovend gakkende ganzen en snerpende waterhoenen.
en bij mevrouw verburg binnen... is het stil.
beetje uit het lood, zo lijkt het. een onbehaaglijk en onbestemd gevoel en bovenal te weinig inspiratie om iets fatsoenlijks te bloggen.
even stilte dan maar. alles komt goed!

ps  inmiddels heeft juffrouw duif haar twee gezusters opgehaald en nu zitten ze heerlijk te smikkelen.