kerstmarkt

de dekens, kussens en sjaals zijn af! alles geprijsd en mooi verpakt. thermo-ondergoed gekocht, thee om de dag mee door te komen, warme handschoenen en een sjaal, sneeuwlaarzen staan in de gang: morgen staan wij in de kerkstraat in ijsselstein, van 11.00 uur tot 21.00 uur.

 mevrouw verburg is er helemaal klaar voor!

ho ho ho!

november

terwijl buiten de natuur vat probeert te krijgen op zichzelf (de korenbloem is onlangs aan een nieuwe bloei begonnen, en ook in de roos zitten nieuwe knoppen), deed binnen ook mevrouw verburg verwoede pogingen de boel op een rijtje te krijgen. om aan de slag te kunnen met de dekens en de kussens voor de kerstmarkt, was het eerst en vooral nodig de chaos te ordenen. dat is wonderwel gelukt en inmiddels is een flitsende start gemaakt: drie dekens en een stuk of veertien kussens liggen al klaar, de tassen en labels zijn besteld en inmiddels binnen. dees en mevrouw verburg zijn zo trots als twee pauwen!

okee, het idee is gejat, maar wat is het een leuke klus geweest om bandjes te verzamelen (een ritje naar amsterdam, een bezoek aan de utrechtse lapjesmarkt en een advertentie in het plaatselijke krantje leverden veel moois op), fraaie en spannende combinaties te maken, en tenslotte de boel aan elkaar te naaien.

het is een enorme klus, vooral de dekens, maar het resultaat mag er zijn, al zegt mevrouw verburg het zelf.

stormachtig

aan de rand van de wei is het goed toeven. vanaf de bank van mevrouw verburg kun je elke dag weer opnieuw naar het mooie schilderij kijken, dat elke dag weer opnieuw anders is. schapen, koeien, ganzen, eenden, kieviten, zwanen, meerkoeten, flink wat hazen en nog veel meer dieren zijn de bewoners van het veld. ook buizerds zijn vaste bezoekers. hun favoriete plekje is op het hek, een stukje het weiland in. af en toe maken ze een vlucht over hun landgoed, om even later terug op het hek tevreden te constateren dat alles goed is.
mevrouw verburg kan er uren naar kijken..

ook een regelmatige bezoeker is de reiger, die al eerder in een ander blog mocht meedoen. een paar dagen terug werd al dat gespied beloond met zelfs een heel peloton reigers: ze vlogen in formatie over het huis. hun zilvergrijze veren staken schitterend af tegen de donkergrijze lucht. wat een machtig mooi gezicht.

tijdens de eerste storm van september, een poosje terug, bleef de schade hier beperkt. alleen een flinke tak kwam ineens naar beneden zetten vanuit de boom waarin twee duiven elke keer maar weer opnieuw een nest bouwen, waarin de spechten er geregeld lustig op los hakken en de boomklevers steeds maar weer razendsnel hun weg naar boven langs de dikke stam weten te vinden.

daar bleef het bij. maar de volgende middag lag daar, zo’n dertig meter verderop, ineens een joekel van een boom. zomaar omgewaaid. nog maar een paar weken is het geleden dat een vriendin hier op de bank zat, en dat mevrouw verburg met haar besprak dat het niet altijd een even plezierig idee was, van die enorme bomen zo vlakbij het huis. met een dochter op zolder en de eigen slaapkamer aan de voorkant van het huis maakt zij zich, opgewekt tiep als ze immers is, daar soms wel eens zorgen over. vriendin dacht, heel praktisch en geruststellend, dat áls de boom zou vallen, het in het weiland zou zijn. dat had dan weer te maken met de wind, en de sloot die achter de bomen ligt.
haar theorie bleek dus te kloppen- spannender kan het niet gemaakt.

en daar ligt hij nu al drie weken, triestig over de sloot heen, met zijn toppen in het weiland. een van de schapen heeft die eerste dag meteen een nieuwsgierige tocht ondernomen onder de takken door, af en toe bereidwillig van de blaadjes proevend. en twee meerkoetjongen balanceerden die ochtend rond op de kleine takjes, tussen de blaadjes door achter elkaar aanjagend.

inmiddels hebben de bladeren een roodbruine kleur gekregen, en kijkt geen dier meer naar de boom om.

benieuwd hoe lang de boom daar moet blijven treuren..

huisvlijt

ja ja daar is ze weer. de nieuwe baan van mevrouw verburg vraagt behoorlijk wat energie en behoorlijk veel tijd.
maar nu dan toch een momentje gevonden om even wat te bloggen.
eindelijk is een week of twee geleden de buttonmachine gearriveerd waar al weken met spanning op werd gewacht. een foutje bij tnt was er de oorzaak van dat het allemaal een heel stuk langer duurde dan vooraf was bedacht. maar het was het wachten waard! inmiddels is de tweede portie buttons besteld én al binnen.  de manie is namelijk overgeslagen op de dames van mevrouw verburg, dus de productie is hoog..

button up tivoli

zaterdagavond was mevrouw verburg in tivoli voor een geweldig concert van raymond van het groenewoud (en zoon!). vanaf het zijbalkon had zij een uitstekend zicht op de band en het publiek. een bijzonder manneke viel op: helemaal vooraan ging hij volledig op in het concert en zong hij enthousiast elk lied uit volle borst mee. dat dat niet alleen mevrouw verburg was opgevallen bleek tegen het einde van het concert, toen raymond 'liefde voor muziek' inzette. na een paar regels stopte hij en nodigde het manneke, misschien een jaar of negen oud, uit om op het podium te komen meezingen. hij bleek zowel lef als een gouden strot te hebben.
hier een deel van de recensie van muziek.nl: Het hoogtepunt van de set zit ‘m echter toch in die vermaledijde hit, Liefde voor Muziek. Maar dan wel omdat een jochie van een jaar of tien dat vooraan mee staat te zingen door Van het Groenewoud op het toneel gehaald wordt, om na een wat weifelend begin uit volle borst en met luide stem de correcte tekst ten gehore te brengen, inclusief zinsneden als ‘Zwijg me van de laatste kutgroep uit Engeland’ en ‘Waarom zijn de blanken zo veel bekakter dan de zwarten?’, al vergeet Van het Groenewoud een paar coupletten eerder niet om bij de zinsnede‘Het was een stel uitgelaten zwarte apen on de zotste stond van voor’ even op te merken dat hij ‘zwarte apen’ anno nu verandert heeft in ‘medemens’. Het maakt het blonde zangertje niets uit – tot hilariteit van de zaal.
na afloop van het concert was er een prettige retro disco. intussen werd een draaitafel klaargezet voor het daar weer op volgende RAUW. en dáár dan heeft mevrouw verburg haar button achtergelaten. een wat vage foto maar met wat fantasie kun je trippel en trappel wel ontwaren. 
benieuwd of we daar nog iets van gaan horen.

button up your day!

vanavond gaat mevrouw verburg een poging doen haar eerste button te posten!
http://nicollie.wordpress.com/2010/12/23/make-every-day-a-happy-day/

wordt vervolgd..

stil

een dikke duif trippelt vertwijfeld op een tak heen en weer, en bekijkt van alle kanten of het met haar enorme lijf mogelijk zou kunnen zijn ook wat graantjes mee te pikken van het smalle voerbakje dat onder haar pootjes aan de tak bungelt - je zíet haar bijna nadenken: 'als ik nou eens vanaf de andere kant... hoei.. o nee, dat is het ook niet.. dan maar die andere geprobeerd, díe daar, die daar zo verleidelijk vol zaadjes héérlijk hangt te wezen..'

maar ook dat zal voor haar zware lijf een onneembare vesting blijken. teleurgesteld druipt ze na nog wat tevergeefse pogingen af. gelukkig is mevrouw verburg de beroerdste niet.. snel met vaste hand wat zaadjes op het afdakje gestrooid.
eens kijken hoe lang het duurt voor mejuffrouw duif dat in de gaten heeft!
achter in de tuin is alle sneeuw nu wel verdwenen, maar aan de voorkant is het nog een behoorlijk witte boel. een reiger staat al dagenlang te waken bij een klein wak, en het veld is bezaaid met oorverdovend gakkende ganzen en snerpende waterhoenen.
en bij mevrouw verburg binnen... is het stil.
beetje uit het lood, zo lijkt het. een onbehaaglijk en onbestemd gevoel en bovenal te weinig inspiratie om iets fatsoenlijks te bloggen.
even stilte dan maar. alles komt goed!

ps  inmiddels heeft juffrouw duif haar twee gezusters opgehaald en nu zitten ze heerlijk te smikkelen.