stormachtig

aan de rand van de wei is het goed toeven. vanaf de bank van mevrouw verburg kun je elke dag weer opnieuw naar het mooie schilderij kijken, dat elke dag weer opnieuw anders is. schapen, koeien, ganzen, eenden, kieviten, zwanen, meerkoeten, flink wat hazen en nog veel meer dieren zijn de bewoners van het veld. ook buizerds zijn vaste bezoekers. hun favoriete plekje is op het hek, een stukje het weiland in. af en toe maken ze een vlucht over hun landgoed, om even later terug op het hek tevreden te constateren dat alles goed is.
mevrouw verburg kan er uren naar kijken..

ook een regelmatige bezoeker is de reiger, die al eerder in een ander blog mocht meedoen. een paar dagen terug werd al dat gespied beloond met zelfs een heel peloton reigers: ze vlogen in formatie over het huis. hun zilvergrijze veren staken schitterend af tegen de donkergrijze lucht. wat een machtig mooi gezicht.

tijdens de eerste storm van september, een poosje terug, bleef de schade hier beperkt. alleen een flinke tak kwam ineens naar beneden zetten vanuit de boom waarin twee duiven elke keer maar weer opnieuw een nest bouwen, waarin de spechten er geregeld lustig op los hakken en de boomklevers steeds maar weer razendsnel hun weg naar boven langs de dikke stam weten te vinden.

daar bleef het bij. maar de volgende middag lag daar, zo’n dertig meter verderop, ineens een joekel van een boom. zomaar omgewaaid. nog maar een paar weken is het geleden dat een vriendin hier op de bank zat, en dat mevrouw verburg met haar besprak dat het niet altijd een even plezierig idee was, van die enorme bomen zo vlakbij het huis. met een dochter op zolder en de eigen slaapkamer aan de voorkant van het huis maakt zij zich, opgewekt tiep als ze immers is, daar soms wel eens zorgen over. vriendin dacht, heel praktisch en geruststellend, dat áls de boom zou vallen, het in het weiland zou zijn. dat had dan weer te maken met de wind, en de sloot die achter de bomen ligt.
haar theorie bleek dus te kloppen- spannender kan het niet gemaakt.

en daar ligt hij nu al drie weken, triestig over de sloot heen, met zijn toppen in het weiland. een van de schapen heeft die eerste dag meteen een nieuwsgierige tocht ondernomen onder de takken door, af en toe bereidwillig van de blaadjes proevend. en twee meerkoetjongen balanceerden die ochtend rond op de kleine takjes, tussen de blaadjes door achter elkaar aanjagend.

inmiddels hebben de bladeren een roodbruine kleur gekregen, en kijkt geen dier meer naar de boom om.

benieuwd hoe lang de boom daar moet blijven treuren..